Πηγαίνω στα «βασιλικά κτήματα» καμιά 30αριά χρόνια. Για βόλτα με τα παιδιά μου παλαιότερα, για ατελείωτες ποδηλατάδες με φίλους τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε για ένα απέραντο δάσος, 50.000 στρέμματα διάβασα, να περπατάς και να αισθάνεσαι χαμένος στην ευλογημένη αγκαλιά της φύσης. Ατελείωτες σειρές από θεόρατα αιωνόβια δένδρα, κελαηδίσματα σε κάθε βήμα, αναρριχητικά φυτά στους κορμούς, μανιτάρια και κυκλάμινα παντού, σκαμμένη γη από τα αγριογούρουνα και όλο παράξενοι ήχοι μέσα απ’ το θρόισμα των φύλλων. Αν ήσουν τυχερός και δεν έκανες φασαρία, μπορεί να είχες και μια αναπάντεχη συνάντηση με μια οικογένεια ελαφιών.
Συνέχεια άρθρου “Ο πολιτισμός της εγκατάλειψης” →